چند روزیست آسمانم دم دمی شده
گاهی درآغوش خورشید و گاهی در فراقش می بارد
نمی دانم ، شاید دل نازک شده
تلالو خورشید گرمش نمیکند
خورشید هم دیگر خورشید نیست ، ابریست
شاید برق آسمانی ، رعد ابری ، دلش را برده
شاید دست آسمانی دیکر ، گرمای نورش را ربوده
شاید باد ، صدای آسمانی برایش آورده
شاید نور مهتابی ، نگاهش را گرفته
شاید چشمک ستاره ای ، دلتنگش کرده
شاید ...
.
.
.
خورشید من ، خورشید باش...
دوره گرد
گرچه از دیده رُخَت پنهان کنی این قفای ناروا بر جان کنی
من بمانم دوره گردِ کوچه ات تا که روزی بر سائلت احسان کنی
تکه یخی که در سینه ی آدم برفی است قلب من است که سالهاست یخ زده است
سپردمش به تندیس روزهای یخبندان آن طفیلی که اصلا به کارم نیامده است
دگر امید به هیچ گرمایی ندارم من تنم ساکن شهر آدم برفی شده است
در این شهر آشنا که همه یا هم غریبه اند بی وفایی و جدایی ،همه عادت شده است
دل دادن و دل بستن و مهر در این آبادی تبدیل به کابوس مخوفی شده است
رحلت و رفتن از این سرما شهر جزء آمال و هدفهای محالم شده است
من بی دل چه کنم بند زده بر پایم تکه برفی که تمام دل و جانم شده است
واله بمان! صلاح کار خسروان دانند شاید که آفتاب میان ابری ، گم شده است
ناخوانده مهمان
شب و روزم در کنار پنجره در انتظار در فراقت همه شب ها بوده ام،چشم انتظار
خشک شد چشمان من بر در و دیوار هم صدا شد با دلم،ساعت شماطه دار
پلک من بَد میپرد،خبری میدهدم خبر از مهمانی غم،خبر از آتش و آزار
چشم من صادق نبودی ،بی مروت سالها پیش آمده ،با همه ایل و تبار
گاهگاهی نمکی در کفش او میریزم شاید از اینجا رود، ناخوانده ،بی امید دیدار
شایدم مصلحت اینست که بیرون نرود شایدم باید بماند این رفیق، حافظ اسرار
قلمم جانی ندارد،آنقدر نامت نوشتم آنقَدَر کشیده ابرو،آنقَدَر چشم خمار
دفترم پر شده از خطهای روی خط از سیاهی،از نوشتن های بی انجام و پر تکرار
میشود با یک نگاهی (واله) را حیات بخشی که دگر نمانده قلبی،نه ورق،نه نایِ خودکار
وجود محترم
ای مه نو ، ای پریزاده ی قصه ، ای صنم روزها با غصه ات ، شب ها هم آغوش غمم
من که از دوری تو شمع شدم ، آب شدم کِی کنی جلوه گری ، مُردم از درد و الم
دیدن رویت برایم همچو آب زندگی هردم و هر لحظه سرگردان به کویت لاجرم
دیده گریان ، سر شکسته از جدار و کوچه ات انتهای راه من بود و سرآغاز عدم
من فنایم بی گمان ، از تو میگیرم وجود ای وجودم از وجودت ، ای وجود محترم
(واله) و سرگشتگی یکدم جدا از هم نبود تا ابد ثابت بمانم بر سر عهد و قسم
حیات دل
تو همان نیمه ی پنهان منی تو طبیب دل بیمار منی
وقتی از دور تماشا میکنم تو سرابی و ولی ماه منی
اخترم، خورشید من ، مهتاب من تو ضیا و نور چشمان منی
گه گداری میروی با این و آن خون به قلبم میکنی ، خون منی
تو حیات دلمی ،تو خاکمی تو آبمی از چه این جوی دلم، گل میکنی
سائلم بر درگهت ای پادشاه شود ای دوست نظر بر من کنی؟
جان (واله) بر نگاهت بسته است دردمی، درمانمی، مرهم روح منی
عطر نامه
ای باد صبا سری بزن کوی حبیب سوز دل یار من رسان سوی رقیب
ای رقیب لامروت شاد باش، مستی نما پیک یارم بر تو باشد مرهمی یا که طبیب
ای زمین و ای زمان،ای محبس دیوانگان بند پایش گشته ام ،بند زلفش ، بی شکیب
آنکه هر دم مینویسد نامه سوی دیگری بوی عطر نامه اش بر دیگری،چون بوی سیب
بوی عطر نامه اش ، شیدا و مستم میکند نامه ی غیر است هرچند ،از برایم دل فریب
گر نویسد جمله ای بر ما طبیب دل ربا بر دل ((واله)) همان باشد که مرهم از طبیب
( واله )
